De PijnPrikker versus De Grootluisteraar

De PijnPrikker versus de Grootluisteraar – Over leiderschap, hoogbegaafdheid, pijn en parels

Waarom ik geen huilcoach ben

Ik zeg het altijd eerlijk tegen mijn coachees:
Ik ben geen (uit)huil-coach. Ook geen pijnprikker. Wel een grootluisteraar.

Bij diepe rouw of oud zeer werk ik liever éérst samen met een goede psycholoog of rouwspecialist — zodat je alle steun krijgt die je nodig hebt.

Niet omdat er bij mij geen tranen mogen vloeien, integendeel. Tranen zijn vaak precies wat nodig is om iets ouds eindelijk te helen.

Wist je dat zelfs de meest intense huilbuien gemiddeld maar twintig minuten duren?
Heel het universum past in dat kleine halfuurtje.

door Petra Hiemstra, 16 juli 2025

De pijn-en-parel-oefening: snel en diep werken

In mijn coaching, bijvoorbeeld met hoogbegaafde leiders of hooggevoelige professionals, werk ik meestal al in de eerste sessie met een pijn-en-parel-oefening.

In een kwartier tot een half uur geven we de pijn ruimte en erkenning, zodat hij kan uitstromen en de ziel lichter wordt. Daarna kijken we welke parels er dankzij of ondanks die pijn zijn ontstaan. Het is altijd weer een dankbaar proces. Vaak is zo stilstaan bij pijn al genoeg om weer vooruit te kunnen.

Pijn als bron van leiderschap en veerkracht

Opvallend is hoe vaak mijn hoogbegaafde of hooggevoelige coachees met diepe littekens óók een bijzondere veerkracht hebben ontwikkeld. Alsof ze onbewust precies die spieren hebben getraind om ooit — als het moment daar is — stevig alleen te kunnen staan.

Want leiderschap vraagt daar soms onverbiddelijk om. Dan kan oude pijn zelfs levenslange brandstof worden om situaties voortaan positief te transformeren.

De grootste angst: dat het nooit ophoudt

We zijn vaak bang dat een huilbui eindeloos duurt. Dat wijzelf of onze gesprekpartner niet meer terugkomen in rust. Maar meestal is dat onnodig. Soms is het enige wat nodig is: aanwezig zijn bij de pijn.

Zonder tips. Zonder adviezen. Zonder verlichting. Zonder troost. Gewoon zijn, getuige zijn, zodat het samen kan verzachten.

Wat echt pijn doet? Niet gehoord worden

Velen van ons kennen het tegenovergestelde maar al te goed. Mensen die, vaak goedbedoeld, wat we zeggen ontkennen, kleiner maken, bagatelliseren of ‘silverlinen’. Of die er meteen hun eigen pijn naast of tegenover zetten.

Dán voelen we ons pas níet gehoord. Dát doet pas pijn.

Waarom ruimte maken voor pijn ook in organisaties nodig is

Ik denk vaak aan het werk van mijn collega Mathilde Maas Kuper, pijnspecialist in organisaties. Het lijkt wel of bedrijven en samenlevingen eindelijk sterk genoeg beginnen te worden om ruimte te maken voor pijn.

Om stil te staan bij wat onze woorden en daden soms onbedoeld aanrichten. En bij hoe we zelf, vaak zonder het door te hebben, discrimineren, uitsluiten of dader zijn.

Vragen die er echt toe doen

Pas als we onze eigen pijn écht durven aankijken, kunnen we de vragen stellen die er werkelijk toe doen:

• Hoe oud is deze pijn?

• Wat of wie heeft ten diepste erkenning nodig?

• Hoe voorkomen we dat we wegvluchten, bevriezen of pleasen als het pijnlijk wordt?

• Hoe kunnen we ons op een goede manier tot deze pijn verhouden?

• Wat is er nu nodig of gewenst?

• Hoe zetten we een eerste stap richting heling of verzoening?

• En hoe gaan we daarna samen verder?

Het verschil tussen een pijnprikker en een grootluisteraar

Het verschil?
De één duwt je dieper de wond in.
De ander zit gewoon naast je — tot jij vanzelf weer opstaat.

ik zit naast je
en wacht
tot het minder zwaar wordt

tot jouw pijn
even ademt
en samen
iets lichter lijkt

Meer weten?

Wil je ontdekken hoe grootluisteren kan helpen bij jouw leiderschap of bij het dragen van je hoogbegaafdheid of hooggevoeligheid? Neem gerust contact met me op. Ik zit naast je — tot jij weer opstaat. Petra.hiemstra@haagsehoogvliegers.nl of bel: 06-33803867

#hoogbegaafdheid #hooggevoeligheid #leiderschap #executivecoaching #pijn #Parels #grootluisteren #veerkracht # persoonlijke ontwikkeling