Het hoogbegaafde zusje in een autistische familie

Het hoogbegaafde zusje in een autistische familie I Boekbespreking – Hoe is het leven als je jong bent. Vrouw. Hoogbegaafd. Hoog sensitief. En. Talentvol. Als je een broer (Thom) met autisme hebt die de woorden ‘nee en stop’ niet kent. Als alles wat je op school aangereikt krijgt ZO ontzettend makkelijk en saai is dat je er gewoonweg niet op kúnt concentreren omdat je hersenen er niet door geactiveerd worden, maar dat het toch gemaakt MOET worden? In haar boek ‘Het hoogbegaafde zusje in een autistische familie’ neemt Hannah Redlich (2007) je mee op reis. Aan de hand van dagboekaantekeningen en dagelijkse gebeurtenissen geeft ze een inkijkje in hoe haar rijk bedrade, originele en soms wat recalcitrante ‘brein en zijn’ werkt. Hoe het leven eruit is en voelt als je als uitgerust bent met een Ferrari motor maar toch maar maximaal 80 kilometer op de snelweg mag. Hoe lastig het is om vriendschappen te sluiten als kinderen je arrogant en vervelend vinden.

boekbespreking door Petra Hiemstra, 15 juni 2023

Slim én dom tegelijk zijn als hoogbegaafde? Hoe zit dat?

In haar boek legt Hannah helder uit hoe het voor haar is om #HB te zijn: “Ik heb echt geluk dat mijn hersenen zo razendsnel werken, want daardoor kan ik veel dingen tegelijk. Sterker nog, één ding tegelijk doen, vind ik heel erg saai. En dus doe ik vaak twee of drie dingen tegelijk. Ik denk dat het dan in mij hoofd net zo druk is als bij iemand zonder hoogbegaafdheid. Het voelt in ieder geval een stuk lekkerder. Want te saai of te weinig actie in mijn koppie, zorgt er juist voor dat ik minder scherp ben en minder kan onthouden. Dus pap, dáárom zit ik met mijn laptop en mobieltje voor de televisie. Ik type een boekverslag, luister naar Spotify én kijk met jou een serie. Ik vind dat lekker. Maar jij niet! Jij zegt tachtig keer dat ik mijn telefoon en laptop weg moet doen. Pfff. (…) Ik zit in de klas, kijk televisie, luister naar uitleg, verhalen en gesprekken, lees boeken en dan wet ik het gewoon. Dat gaat vanzelf. Ik kan dat geen leren noemen, toch? Want leren is toch tampen? Dingen niet kunnen onthouden, alles honderd keer lezen en jezelf laten overhoren…. Maar ik hoef dat allemaal niet te doen, want dan weet ik het al. En toch heb ik vaak: “Je bent dom” aan moeten horen. Wat eigenlijk best grappig is, want ik pas me juist aan, aan degene die dat tegen me zegt. En als die dan zegt dat ik dom ben, betekent dat dus, dat hij of zij dat zelf ook is. Of zo doet natuurlijk. Net als ik. Ik ben niet dom, ik doe alsof. Omdat iedereen me irritant vindt als ik slim ben en me raar vindt als ik nadenk. Maar ik moet wel dom doen, anders begrijpt niemand me. En als ik dan dom doe, dan vinden ze me in ieder geval nog grappig. Het probleem is, dat ik dat aanpassen en verlagen zo gewend ben, dat ik het zelfs bij mensen doe, waar ik dat niet wil en weet dat het ij hun niet hoeft. Eindstand: dan voel ik me dus alsnog dom.

Jezelf gemotiveerd houden als #HBer

Hannah: “Ik vind het geweldig om mijn huiswerk te decoreren en versieren en mijn schriften zijn daadwerkelijk kleine kunstwerkjes, zoals mama dat altijd zegt. Het kost onwijs veel tijd, máár dan heb je ook wat. Zodra ik mijn schrift open, ben ik gelijk helemaal gemotiveerd. Ik hou van leren en lekker bezig zijn. Onwijs, onwijs veel, ben ik achter gekomen. Ik wist niet dat ik zó leergierig was, totdat ik me ging afvragen wat ik zou willen weten, als ik wist wat ik niet weet. EN wat ik zou kunnen leren als ik wist hoe ik moest leren, om te leren wat ik graag wil leren. Ik vind het ongelooflijk. Ik word gevoed en zelfs overspoeld met informatie en vragen. In overvloed. Hoe meer de docenten uitleggen, hoe meer vragen er in me opkomen. Niet omdat ik het niet begrijp, maar omdat ze mijn aandacht weten te trekken op een manier waarvan ik niet wist dat mensen dat bij me los kunnen maken. Dit zijn docenten die vooral gericht zijn op het VWO. Iedere week krijgen we wel vijfhonderd van dit soort bijdehandjes voor zich. Hoe meer informatie ze me geven om over na te denken, hoe meer ik me ga afvragen wat ik allemaal zou kúnnen bedenken, als ik nóg meer een nóg dieper zou nadenken. Het gebeurt regelmatig dat ik zó enthousiast ben, zó hard nadenk en zó ver doorvraag dat sommige docente zeggen: “Dát is les van de bovenbouw. Dat gat te ver voor nu.” Dat vind ik zó irritant. Ze snappen toch wel dat ik geen jaren wil wachten op zo’n antwoord?”

Over Hannah

Is dit boek écht iets voor jou? Bestel hier je exemplaar

Je kunt de 2e druk direct bij Hannah bestellen. Klik dan hier.