Vrouw zonder principes – Mijn broer zei tot een jaar of vijf geleden over mij, dat ik nogal een zwart-witte kijk op de wereld had. Zelf zag ik dat niet zo, ik vond mezelf juist heel ruimdenkend en breed geïnteresseerd.
blog door Iris Schlagwein, 7 oktober 2019
Ik had zeker mijn mening klaar, maar was daar zo van overtuigd dat ik die uiteraard niet zwart-wit noemde. Goed beargumenteerd kon ik mijn mening toelichten en de discussie aangaan – ik had tenslotte gelijk. Oftewel, ik vond dat er met mij een goed gesprek te voeren was en dat ik overal voor open stond.
Vermoeiend zeg. Mijn broer had natuurlijk gelijk.
Gelukkig ontstond er een kiertje in mijn waterdichte verhaal, wat werd veroorzaakt door pijn. Pijn zorgt er vaak voor dat men ‘zoekende’ wordt. De pijn is dan zo groot geworden, dat negeren niet meer mogelijk is en je wel móet zoeken hoe je er vanaf kunt komen. Bij mij zat de pijn op dat moment vooral in niet kwetsbaar kunnen zijn, wat grote invloed had op mijn relaties. Ik wilde van die pijn af en vond iemand met verstand van zaken: Byron Katie.
In de zomer van 2017 ging ik naar the School for the Work in Frankfurt. Negen dagen werken met een groep gelijkgestemden en de toen 73-jarige Katie, die geen spelletje speelt maar haar visie werkelijk leeft. Haar visie gewoon is, eigenlijk.
Zoals Eckhart Tolle in zijn boeken en lezingen laat zien ‘wat’ (namelijk: er is alleen het huidige moment), laat Katie zien ‘hoe’. Hoe leef je, wanneer er alleen het huidige moment is? Nou, kort gezegd, dan kun je maar beter dit huidige moment accepteren zoals het is. ‘Loving what is’ was dan ook een veelgebruikte slogan tijdens de 9-daagse intensive.
Wanneer er pijn is – voor het gemak noem ik alle emoties die we als negatief bestempelen pijn: angst, woede, haat, jaloezie, schaamte, schuld, teleurstelling et cetera – is er weerstand tegen de realiteit.
Hoe vaak willen we niet dat de ander anders doet? Dat we zelf anders zijn (slanker, blijer, slimmer etc.) Dat we meer geld op onze rekening hebben of een leukere baan? Het is allemaal ontkenning van het huidige moment, van ‘wat is’. En dat levert een rotgevoel op. Het zorgt voor wrok over wat er is geweest en stress over wat er komen gaat.
Zo brengen we heel wat tijd door met (vervelende) dingen herinneren en bedenken wat er eventueel-misschien-mogelijk komen gaat. Zonde van het huidige moment! Al die ‘huidige momenten’ waarin je van het nu kunt genieten, vliegen voorbij – en wij maar klagen dat we het te druk hebben.
Terug naar mijn principes. Dat ik er inderdaad nogal zwart-witte ideeën op nahield, besefte ik tijdens The School for the Work. Ik leerde ik dat ik helemaal niet zo ruimdenkend was als ik mezelf zag. Alles waarvan ik dacht dat het ‘waar’ was, werd onderuit gehaald. Door mijzelf nota bene. De helft van de tijd wilde ik wel onder de tafel kruipen van schaamte.
Een voorbeeld is dat ik heel principieel was over bedelaars op straat: ik vond ze zwak en afhankelijk. Wanneer ik vervolgens werd geconfronteerd met iemand die zwak en afhankelijk was (in het algemeen), irriteerde ik me kapot. Logisch, want ik vond zelf kwetsbaar zijn (en in mijn ogen zwak en afhankelijk), het allermoeilijkste.
Door inzichten tijdens The School maar ook door ervaringen in het gewone dagelijks leven van de afgelopen jaren realiseerde ik me dat ik niets zeker kan weten en mijn principes dus los kan laten.
Want wat weet ik nu werkelijk over een situatie in de wereld? Wat weet ik over een situatie van een persoon? Zelfs als ik diegene heel goed denk te kennen? Ik kan niets met zekerheid zeggen, behalve iets over mijzelf in het huidige moment – en zelfs daarvan is de vraag of ik het zeker kan weten.
Sindsdien valt er geen goede discussie meer met me te voeren. Ik heb mijn principes compleet laten varen en voor mij betekent dat pure innerlijke vrijheid.
Het betekent niet dat ik geen ideeën of voorkeuren meer heb. Ja, ik heb best een beeld bij wat een goed leven voor mij is. Het verschil is dat ik daar geen vastomlijnde beelden meer van heb, die ik koste wat kost wil verdedigen.
Ik besef dat ik verander, dat alles verandert en ik voel me vrij om elke minuut van idee of mening te veranderen. Betrap je me op een: ‘Dit is het beste’ of ‘je zou dit moeten doen?’. Berisp me gelijk! Ja, gebruik gerust een opgeheven vingertje.
“Criticism is the greatest gift you can receive, if self-realization is what you’re interested in.” – Byron Katie
Ik weet eigenlijk niet of mijn broer mij nog steeds zwart-wit noemt. Dat moet ik hem toch eens vragen, misschien kan ik nog meer principes loslaten.
Iris Schlagwein is schrijver, TEDx spreker, inspirator en transformatiecoach. Sinds april 2016 noemt zij zichzelf een moderne nomade. Als huisoppas woont ze elke 3 tot 4 weken ergens anders. Over deze ervaringen schreef ze het boek ‘Thuis zonder huis’. Met dit boek wil Iris laten zien hoe je nú een leuk leven leidt, in plaats van morgen, volgende week of later.”Ook schreef ze recentelijk het e-book Handleiding voor de huisoppas – essentiële info voor een geslaagde ervaring, ook nuttig voor vakantiegangers met huisdieren.