Wachten – waar wacht je op?

Wachten – waar wacht je op?

Het schilderij in onze nieuwsbrief van oktober 2018 over ‘Macht en draagvlak’ is van kunstenares Marcella Maltha. Zij schreef er deze tekst bij:

 Een groot deel van ons leven besteden we aan wachten. We wachten:

• als we jong zijn op groter worden;
• op de uitslag van een examen;
• op dansles of iemand jou uitkiest;
• op de komst van je kind;
• op een test of onderzoek in een ziekenhuis;
• of je weer het leven kan voelen na een groot gemis, bv van je kind of partner;
• we wachten in het verkeer, op de bus, trein op een afspraak die te laat komt;
• wachten op het einde.

Wat voelen en ervaren we eigenlijk tijdens dat wachten?

Is dat: onzekerheid, angst, boosheid, rusteloosheid?

Of is dat: bezinning, waarnemen, verwonderen, bewonderen, verbazen of genieten, bv door vrolijk of blij te worden om wat je ervaart?

Het eerste  brengt ons weinig, het gaat vaak om een situatie, “wat als……”   iets onzekers wat kan of niet kan gebeuren.

Het tweede is in het hier en nu, je ervaart wat zich voordoet en neemt dat op.  Kun je wachten op een landschap of de zee?

Wachttijd is vrije tijd, de tijd om in het moment te zijn en geen verloren tijd.

Stephan de Jong, predikant en redacteur van “Open Deur” schrijft: “Wachten is mijn vijand. Zou ik er mee bevriend kunnen raken?  Als dat zou lukken, zou ik misschien gelukkiger zijn” … De kunst te kunnen wachten blijkt waardevoller dan ik dacht.”

In het essay “Hoe de Kunst ons loutert” schrijft Joke Hermsen: “In de strijd tegen de klok is de échte tijd uit zicht geraakt. Kunst helpt ons om het “juiste ogenblik” te ontdekken.”

In mijn schilderijen speelt het wachten/beschouwen een grote rol. De mens als waarnemer en wachtend is in zijn meest neutrale, meest kwetsbare en oprechte positie en dat ontroert mij.  De houding van het wachten is passief, er is geen beweging en ook de houding is neutraal, armen langs het lichaam. De beweging is dat er tijd is, tijd op te wachten wat komt.

Marcella Maltha is een Haagse kunstenares met grote interesse in het gelaat en daarmee bedoelt ze: het zoekende, geleefde en doorleefde, prille en ontluikende gelaat, al dan niet als deel van een gestalte. In dieren en in mensen.