Door Adrienne van den Bos

Een hele tijd geleden was ik op een feest. En het was een mooi feest hoor. Veel leuke en gezellige mensen die met veel plezier met elkaar dansjes deden. Maar het was niet mijn feestje en het waren niet mijn mensen.

Nu ben ik al wat jaartjes verder en me heel bewust van mijn anderszijn en dat ik niet met iedereen een klik heb. Daar ben ik ook helemaal oké mee. Geef mij maar een handjevol met mensen waar het helemaal goed mee is.

Maar terugkomend op dat feest. Ik realiseerde me op het moment dat ik dansend op de dansvloer stond, dat ik weer voelde wat ik lang geleden zo vaak had gevoeld: het alleen zijn in een kamer vol met mensen. En hoe dat misschien nog wel eenzamer voelt dan het daadwerkelijk alleen zijn.

No man is an island

Voordat ik wist dat ik hoogbegaafd was en wat dat voor mij betekende was ik overal de einzelgänger. Ik kon met de meeste mensen goed omgaan, maar ik voelde me nooit helemaal opgenomen in de groep. Ik hoorde er steeds net niet helemaal bij. En ik begreep niet waarom. Ik begreep niet waarom ik me zo alleen kon voelen in een omgeving vol met mensen.

Jarenlang heb ik ook gedacht dat er niemand was die echt begreep hoe ik in elkaar zat. Dat was in die tijd ook zo. Voor mij werd het normaal dat ik dat voelde. Ik stelde hoge eisen aan mezelf en mijn kwaliteit van werk en werd daarin door anderen vaak teleurgesteld. Ik begreep niet waarom zij niet zagen wat voor mij zo duidelijk was. Dat het mooier, beter en sneller kon. En zij begrepen niet waarom alles zo “perfect” moest.

Dus dacht ik, als ik iets in mijn leven wil bereiken, als ik ergens wil komen. Dan zal ik dat alleen moeten doen. Dat was een enorm eenzame gedachte.

Tegelijkertijd las ik overal quotes over “if you want to go far, go together” en “no man is an island”. Nou, dat voelde voor mij wel anders.

Dat veranderde toen ik iemand tegenkwam die zich net als ik zich altijd anders had gevoeld. We hoefde het niet te benoemen, want we voelden allebei dat er iets bijzonders aan de hand was. Dat we op eenzelfde frequentie met elkaar zaten. We voelden hoe het was dat iemand ons begreep zoals we daarvoor nooit begrepen waren.

Urenlange diepgaande gesprekken hadden we met elkaar. Voor het eerst dacht ik “hee, ik ben niet alleen, ik ben niet de enige die op deze manier over dingen nadenkt”. Dat voelde bevrijdend en gaf me hoop dat er dan misschien nog wel meer mensen moesten zijn die net als wij anders zijn.

In de jaren die volgden kwam ik die inderdaad tegen. Ik leerde ook dat ik toch geen eiland ben, dat je met de juiste mensen wel verder komt en dat het vooral veel leuker is om mensen in je buurt te hebben waarmee het klopt.

Ik begrijp het dus heel goed als jij je eenzaam voelt. En ook dat je denkt dat je de enige bent die de wereld ziet en ervaart zoals jij dat doet. Maar je bent niet alleen. Je bent niet de enige. Als je dat wel denkt, dan mag je op zoek gaan naar andere omgevingen met mensen waarbij je wel voelt dat het klopt. Geef niet op als je dat nog niet gevonden hebt, wat niet is kan namelijk nog komen ;).